قبل از اینکه اولین نقد وبلاگ (درد دل های یک روحانی) رو شروع کنم اجازه بدید یه معرفی کوتاه از خودم داشته باشم . بنده محمد حامد احسان بخش هستم . بیست سال سن دارم . نزدیک به سه سالی می شه که در حوزه وبلاگ و وبلاگ نویسی به صورت تخصصی فعالیت میکنم . هیچ گاه طلبه نبودم و از این حیث به همه طلبه ها هم حق میدم که چندان نقد و بررسی های من رو معتبر ندونند . خیلی دوست دارم کسانی که دستی در نوشتن دارن (خواهران و برادران) برای پیشرفت این وبلاگ همکاری کنند . وابسته به هیچ گروه وبلاگی و سیاسی و غیره نیستم !!!! ( یعنی خواستم باشم ولی من رو راه ندادن ) یه ضرب المثل هم از خودم می سازم همین الان . هیچ وقت تو حجره نبوده و می گه وبلاگ بنویس (نسخه جدید کنار گود نشسته و می گه لنگش کن) . هیچ وقت تو حجره نبودم ،بنابراین انتقادات شما به انتقادات من رو می شه وارد دونست البته تا وقتی که من جوابی بهش نداده باشم .

اولین نقد و بررسی رو میخوام با وبلاگ درد دل های یک روحانی ( دست نوشته های یک روحانی ) شروع کنم . علی آقا ، نویسنده این وبلاگ از پیشکسوتان عرصه وبلاگ نویسی هست . نزدیک به سه ساله که وبلاگ می نویسه .
از لحاظ محتوایی بدون اغراق وبلاگش از برترین وبلاگهای طلبه ها حساب می شه . از بارز ترین ویژگی های نوشتاری وبلاگ درد دل های یک روحانی خودمونی نوشتن یا همون شیوه نوشتار عامیانه است .
با وجود اینکه بیشتر خواننده های وبلاگش رو کسانی تشکیل میدن که چندان دل خوشی از آخوند و طلبه ندارن اما نویسنده این وبلاگ بدون هیچ گونه بزرگ نمایی ، از درد دل ها و مشکلاتی که ممکنه در زندگی روزمره اش به وجود بیاد می نویسه . ترسی از بازگو کردن حقیقت نداره و ادعایی هم برای روشنفکر بودن و امروزی بودن در وبلاگش دیده نمی شه .

در این وبلاگ از مطالب طولانی و خسته کننده که خواننده ترغیب می شه تا کامنت معروف ( زیبا می نویسی ، به من هم سر بزن ) را در وبلاگ بذاره ، خبری نیست . مطالب اکثرا جذاب ، پرمحتوا ، و نسبتا کوتاه هست که شاید بشه دلیلش رو تجربه زیاد نویسنده در امر وبلاگ نویسی ، طلبگی و معلم بودن در یکی از مقاطع بالای تحصیلی دونست .

نکته جالب توجه دیگه این موضوع هست که بیشتر کامنت های این وبلاگ رو مخالفین تشکیل میدن و ترسی از بازگو کردن حرفهاشون به اون صورت ندارن .

از دیگر نکات برجسته وبلاگ درد دل های یک روحانی ، استفاده از قالب ساده و سریع می باشد که خواننده بدون هیچ گونه معطلی به نوشته های وبلاگ دسترسی خواهد داشت . همچنین استفاده به جا از تنوع رنگ و اندازه در متن نوشته و شکلک ها بر جذابیت بیشتر وبلاگ افزوده است .
ضمنا در این وبلاگ آهنگ ، کدهای جاوا اسکریپت ، تبلیغات خسته کننده لوگویی و هر گونه پدیده آزار دهنده دیگر که در بسیاری از وبلاگها مرسوم است و وبلاگ را تحت الشعاع خود قرار داده ، خبری نیست .

یکی از نقاط ضعف این وبلاگ که شاید بزرگترین نقطه ضعف آن نیز به حساب بیاید ، عدم یکنواختی در به روز رسانی وبلاگ هست . گاه بیش از یک ماه وبلاگ به روز نمی شود و گاهی نیز در هفته دو سه بار به روز می شود . این نکته علاوه بر کاهش بازدید ها ، باعث عدم اعتماد خواننده ثابت به این وبلاگ می شود . در بیانی ساده تر هر وبلاگ برای خود خواننده های ثابتی دارد که بعد از اینکه چندین بار به وبلاگ مراجعه کنند و مطالب تکراری را در وبلاگ ملاحظه کنند با احساس اینکه این وبلاگ غیر فعال شده دیگر به این وبلاگ نمی آیند و به عبارتی دیگر پشت سر خود را نیز نگاه نمی کنند .

نقطه ضعف دیگر وبلاگ که شاید بهتر باشد نقطه ضعف نویسنده وبلاگ دانست عدم توجه به دید و بازدیدهای وبلاگی است . قطعا یکی از مهمترین کارهایی که یک وبلاگ نویس باید انجام دهد تا هم وبلاگ خود را به دیگران بشناساند و هم اینکه نویسنده وبلاگهای دیگر را متوجه این سازد که نزد وبلاگ نویس حائز اهمیت می باشند ، همین کامنت گذاشتن در وبلاگهای دیگر است که از سوی نویسنده این وبلاگ کمتر دیده می شود .

لینکدونی این وبلاگ نیز دارای معایب و محاسنی است . کم بودن لینک ها و اینکه بعضی از این لینک ها نیز غیر فعال می باشد و مدت هاست لینک جدیدی به این قسمت اضافه نشده از معایب این وبلاگ  و اینکه لینک وبلاگهای متنوع با تفکرات مختلف در این وبلاگ دیده میشود از محاسن آن است.

پاسخ به کامنت های مخالفان و منتقدین مطالب ،روحانیت و دین  در صفحه نظرات ،گاها باعث جذاب تر شدن صفحه کامنت ها از خود وبلاگ می شود ، اما اینکه در پاسخ نویسنده وبلاگ به کامنت ها بعضی از نکات بدون پاسخ می ماند ،از معایب آن به شمار می رود.

همچنین تعویض عنوان وبلاگ در چندین نوبت و تعویض قالب وبلاگ نیز از دیگر معایب آن به شمار می رود .

در پایان می توان وبلاگ درد دل های یک روحانی  را الگویی برای طلابی که جدیدا وارد عرصه وبلاگ نویسی شده اند معرفی کرد .

قسمتی از یکی از نوشته های این وبلاگ در پاسخ به انتقادات به روحانیت :

راجع به شهریه باید عر ض بکنم که وقتی نهاد ها ی علمی دانشجو بورس می کنند ..ژتون غذا و خوابگاه ارائه می دهند..آموزش های رایگان ارائه می دهند..تااز خدمات آنها بعد از فارغ التحصیلی اسفاده کنند..حال چه اشکالی دارد که همین حالت را حوزه های علمی پیش بگیرند..واقعا بدور از احساس عرض می کنم در این رابطه چه فرقی است بین حوزه ها وسایر مراکز علمی !؟

اما لباس روحانیت باید بگویم که یک لباس کار است ,دیگر هیچ!وفعالیت روحانی زمان ومکان نمی شناسد روحانی در همه حال مشغول انجام وظیفه است..(روحانی اگر می خواهد مردم کاری به او نداشته باشند همان بهتر که  لباسش را در بیاورد!)..روحانی حتی مواقعی که بدنبال کار شخصی خوداست در حقیقت آنجا هم مشغول انجام وظیفه است!بنابراین این لباس فرم باید  باشد تا مردم در همه حال متوجه او شوند !در حقیقت روحانی مثل یک طبیبی است که مدام در بین مردم است وبهتر است بگویم این لباس بمانند یک تابلوی است که ملت براحتی بتوانند به او مراجعه کنند و مسائل دینی واجتماعی را با اودر جریان بگذارندواین نوع کار یک فعالیت بی منت وبسیار در نوع خود حساس ومسولیت پذیر است!چرا که کسی داخل این لباس قرار گرفت دیگر خیلی از مواهب  را باید کنار بگذارد..راجع به تغیر لباس هم پیشنهاد خوبی است وحتی عده ای از روحانیون دوست دارند که در مواقع خاص لباس بپوشند اما  مردم  دو نوع پوشش را از روحانیون رانمی پسندند وحمل بر مسائلی می کنند..یادمان باشد که با شغل روحانی هم سازگار ی ندارد

اما راجع به ورودی حوزهای علمیه عر ض کنم که خوشبختانه آزمون ورودی دارند..همچنین در طی سال بسیار ی از طلاب اگر شرائط ادامه تحصیل را نداشته باشند باید قید حوزه را بزنند..موفق باشید

نوشته شده توسط : محمد حامد احسان بخش

نظرات دیگران [ نظر]